Szanowni Czytelnicy, ukazał się już drugi tom opracowania Biblia z Pustyni Judzkiej. Część 2: Prorocy, a trzeci jest w przygotowaniu. Kilka słów o najnowszym tytule cytuję poniżej ze wstępu autora, prof. Antoniego Troniny z części 2:
Ze względów edytorskich podzielono opracowanie „Biblia z Pustyni Judzkiej” na trzy części, zgodnie z tradycją żydowską (TaNaK): Tora (Prawo), Nebiim (Prorocy) i Ketubim (Pisma). Prezentowany w drugim tomie zbiór Proroków obejmuje osiem ksiąg, z których cztery to tzw. Prorocy wcześniejsi (Jozue, Sędziów, Samuel i Księgi Królewskie), a cztery dalsze to Prorocy późniejsi (Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel oraz Dwunastu). Ten ostatni zbiór (Dwunastu proroków „mniejszych”) z powodów praktycznych przeniesiono do tomu ostatniego, aby zachować proporcje całego zbioru.
Dokładne omówienie wszystkich rękopisów znajduje się w tomie wprowadzającym pt. „Komentarze do biblijnych rękopisów z Pustyni Judzkiej”, TPJ 11. Na ogół są to manuskrypty bardzo uszkodzone i fragmentaryczne. Mimo to dają one wgląd w skomplikowany proces redakcji ksiąg natchnionych, które z czasem znalazły się w kanonie Biblii Hebrajskiej. Najlepszym przykładem tego procesu „kanonizacji” są cztery rękopisy Samuela. Ich publikacja trwała najdłużej; zwłoka ta jednak okazała się błogosławiona, gdyż pozwoliła wydawcom tych tekstów asystować niejako przy narodzinach tradycji deuteronomistycznej, ukazującej początki monarchii Dawida.
Najcenniejszym ze zwojów prezentowanych w tym tomie jest „Wielki Zwój Izajasza”, przechowywany dziś, jak największa świętość, pod kopułą „Świątyni Księgi” w Jerozolimie. Jest to faktycznie jedyny zwój biblijny zachowany (niemal) w całości dzięki starannemu ukryciu w grocie pierwszej. Wiek tego bezcennego manuskryptu datuje się na lata 150-125 przed Chrystusem. Księga Izajasza, obok Psalmów, była zawsze najbardziej ceniona przez wszystkich wyznawców judaizmu ze względu na proroctwa o Mesjaszu i o przyszłości Izraela.
Zapoznanie się z treścią rękopisów biblijnych z Qumran, a także z licznymi wariantami tekstu, uświadamia również współczesnym chrześcijanom, że Biblia to coś więcej niż czcigodna Księga sprzed wieków: to żywe Słowo Boga, które ma moc przemieniać ludzkie życie. Jedynym warunkiem tej przemiany jest przyjęcie z wiarą orędzia w nim zawartego. Pisze o tym z mocą Apostoł Paweł w najstarszym tekście Nowego Testamentu: „gdy przejęliście słowo Boże, usłyszane od nas, przyjęliście je nie jako słowo ludzkie, ale jako to, czym jest naprawdę – jako SŁOWO BOGA, który działa w was, wierzących” (1 Tes 2,13).